เปรี้ยงปร้าง

adv. onomatopoeia from the sound of thunder or an explosion

def.:

เสียงดังเปรี้ยง โดยปริยายหมายถึงกระทำรุนแรงให้เกิดเสียงเช่นนั้น เช่น ตบตีเป็นต้น

sample:

กระเบื้องหลังคาของศาลาใหญ่ร่วงกราวราวกับมีมือยักษ์ตะกุยหล่นแตกเปรี้ยงปร้างไปทั่ว